به جان دوست که گر عالم و هر آنچه در اوست                              دهند من ندهم نقد دولت غم دوست
نهاده پا به ره پیشگاه عشق کسى                                           که پشت پا زده بر روزگار و آنچه در اوست
 تفاوتى نکند خواه درد ، خواه دوا                                               ز دوست هرچه رسد در مذاق جان نیکوست
وجود دلبر و من حکم جان و تن دارد                                           تمام قدرت من در کف اراده اوست
به روى دوست گر افتد نگاه عاشق مست                                  عجیب نیست نگنجد گر از شعف در پوست
چه غم که دود غم عشق را دوایى نیست                                   که دردمند تو را درد بى‏دوا داروست
 تو دوست باش چه پروا زیک جهان دشمن                                   تو یار باش چه اندیشه از ملامت گوست